Naar goede gewoonte zijn we weer eens naar Egypte gereisd voor, toch voor de meeste van ons, een welverdiende duikvakantie.
Alweer naar goede gewoonte, zijn we naar Shams Alam gegaan met de duikbasis Wadi Gimal. (de idee alleen al!!)
Deelnemers waren (in willekeurige volgorde, dus absoluut niet in volgorde van belangrijkheid!!): Jan v. Engelen, Jacques Vlemmix, Goof v. Bragt, Sabine Jager, Ruud en Margreet Jansen, Jan v. d. Hulst, Hans Smolders, Ramon Verstappen, Anne Detavernier en Nelly, Suzanne en Piet v. Doormaal, schrijver van dit verhaal.
Bij vertrek hadden we een middag -vlucht, dus kwamen we laat aan in Marsa Alam. Het was al donker. Voor de nieuwe onder ons was het resort met uitzicht nog een verrassing tot ’s morgens bij het eerste licht.
Zoals iedereen wel weet moest Noud op het laatste moment afhaken, wat natuurlijk voor hem enorm teleurstellend was, om verschillende redenen.
Het duiken was ronduit geweldig, met dagelijks haaien, schildpadden en alle andere vissen die je gezien wilt hebben. Het hoogtepunt was ongetwijfeld een ontmoeting met een erg grote dolfijn, die zeker enkele minuten om ons heen gecirkeld heeft, en als het ware, iedereen persoonlijk begroette. Er kwam geen einde aan. Gelukkig was onze groep op dat moment compleet, zodat niemand het schouwspel gemist heeft. Volgens sommigen de besten duiken ooit in Egypte. Jammer dat Noud…… Een beetje zout kan geen kwaad.
Er zat wat variatie in het luchtgebruik van de verschillende (kruike)duikers, zodat er voor sommige overgeschakeld werd op grotere (15 liter) flessen. De gemiddelde duik duurde al snel meer dan 60 minuten, wat zeker langer is dan voorgaande jaren. De watertemperatuur was redelijk met 24° en door het steeds checken van de stroming door de begeleider, hebben we weinig tegen stroom in moeten zwemmen, hoewel…. Wel is er meer gebruik gemaakt van de rubberboot (driftduiken) en is door mij meteen op de lijst gezet van oefeningen voor op de vrijdagavond. Het gelijktijdig achterovervallen en zeker het weer aan boord komen van zo’n bootje is voor de sommigen een hele klus. Er werden zelfs tanden bij verloren!!! (Gelukkig is iedereen achterover gevallen en niet voorover.. De idee alleen al..)
Ik heb “beloofd” om een rapport te maken over de duikkwaliteiten van de “nieuwelingen”, en dat doe ik zeker. Een dezer dagen zal ik dat boek uitbrengen. Eigenlijk zijn het alleen maar leermomenten (lees: flaters), die ik in dat boek opsom. Wat wordt er toch wat afgerotzooid onder water. Alsof ze nooit les gehad hebben. Koralen breken bij bosjes, ze zetten overal hun tanden in, tot brekens toe, lood valt te onpas naar beneden, je wijst van alles aan: verloren moeite, buddy’s kwijt in glashelder water, lucht al op voordat de duik begonnen is enz enz. Mij lijkt het beste dat ze hun brevet inleveren en gewoon opnieuw aan de opleiding beginnen. Kortom: het viel niet tegen. Volgend jaar mogen ze weer mee!!
Onze begeleider en de bootbemanning was uitstekend. Alle hulp werd geboden waar nodig, en steeds met een glimlach. Nim-nim (bijnaam voor de begeleider) heeft steeds een uitgebreide briefing gehouden en nam ook steeds deel aan alle duiken, zelfs aan de nachtduiken. Erg handig voor sommige minder ervaren duikers, zodat wij, je weet wel wie ik allemaal bedoel, onze eigen gang konden gaan, indien we dat wensten. Ook zeer prettig was, dat we nagenoeg de gehele week een boot voor ons zelf hadden, ondanks het feit dat er toch enkel duikers meer op het resort waren. Die anderen hebben ze op een andere boot geduwd, samen met wat snorkelaars.
Onder de bemanning hoorde ook een “klein Egyptisch opdondertje” , wat er steeds naar solliciteerde om in het water gegooid te worden. Ik ken zijn naam niet eens en hij sprak ook weinig Engels. Hij was erg snel, maar toen “de baas” in het water gegooid werd, doken alle kruikeduikers als één op het mannetje, en lag hij snel in het water. Uit ervaring weet ik dat het op den duur loont om voor “je baas” op te komen!!
Het weer aan boord (waar we overdag de meeste tijd doorbrachten) was zeer acceptabel, en er is volop “gezond”. Een beetje wind hoort er bij. Later hoorden we dat 100 km daar vandaan (Marsa Alam) het weer slecht was geweest. Weinig zon. Bij ons géén probleem. De laatste dagen hebben we een kaartje gelegd in de kajuit. Het “mannetje” heeft ons tevens, met handen en voeten, enkele nieuwe spelletjes geleerd, die hij zelf dan ook meteen van ons verloor. Hilariteit alom, zeker bij zijn Egyptische collega’s.
Voor diegenen die het resort kennen en er niet bij waren: er is in de loop der jaren weinig veranderd. Alleen is er onmiddellijk na ons laatste bezoek aan de bedoeïentent, begonnen met een nieuwe betonvloer te storten. De tent zat vol konijnen (tamme) en muizen (wilde) en de vloerbedekking was een gore zooi, waar wij ook nog de nodige alcohol overheen gegoten hebben. Kwestie van net iets te veel meenemen, en er geen blijf mee weten.
Avond en nachtleven. ’s Avonds na het avondeten, was onze ontmoetingsplaats uiteraard, naar oude gewoonte, de bedoeïenentent. Niemand liet dan verstek gaan, of ze moesten zich niet goed voelen. Dit kwam wel eens voor, en de oorzaak was dan meestal te zoeken, in het bezoek aan de tent van een dag tevoren…. Hoewel er toch best wat gasten waren in het resort, zaten we er ’s avonds altijd alleen, maar dat kwam de gezelligheid eigenlijk alleen maar ten goede. Er werden verhalen uit de oude doos op gerakeld, en er is, fatsoenshalve, alleen gepraat over leden die er uiteraard niet bij waren. Ja…… over jou hebben we het ook gehad…..
De laatste avond heeft de bemanning een bootfeest georganiseerd, wat voor ons westerlingen, erg verrassend uitpakte. Gewoonte is daar dat mannen met mannen dansen en dat de vrouwen thuis blijven (op zich géén slecht idee…). Ik ben uiteraard ook verschillende keren ten dans gevraagd door iemand van de bootbemanning. Tradities zijn er natuurlijk om niet nageleefd te worden, zodat onze dames, en vooral Sabine, al snel het lijdende voorwerp werden. Nu kon de bemanning haar eens aanraken ipv de hele week naar te staren….Omdat ze in de gaten hadden dat het dansen ons niet zo goed afging, zijn ze overgeschakeld naar Arabische spelletjes. Samen met de overvloedige drank (van ons) had de bootbemanning erg veel plezier. Wij ook wel, maar we deden toch vooral mee om hun te plezieren. Als muziek werd er de keiharde Arabische schlager gedraaid. Dan hoor ik toch nog net liever die muziek van Jan…. Hoewel….
Anne, Suzanne en Nelly hebben de meest tijd doorgebracht, met zonnen, lezen en snorkelen (zoals gepland) Ze hebben zelfs twee maal tijdens het snorkelen een Dugong (soort zeekoe) gezien, van wel 2 ½ meter, die wij als duikers niet eens gezien hebben. Die beesten leven wat dichter op de kust in het zeegras. Er schijnen er verschillende rond te zwemmen. Behalve het duiken hebben we steeds samen de andere activiteiten gedaan zoals eten, drinken, slapen…. Naar ze mij verteld hebben, hebben ze erg genoten van de vakantie en ze hebben zich goed “geweerd” tegen zoveel “duik”geweld. Alleen beginnen die oude duikverhalen wel wat te vervelen, na zoveel jaren, hoewel ze natuurlijk steeds “sterker” (aangepast aan de tijd) worden.
Ook de dames onder de duikers hebben zich, naar mijn mening, erg goed “ingepast”. Sabine en Margreet hebben, bij mijn weten, geen enkele duik laten schieten en doken als “groten”. Ze kunnen beide hun mannetje staan, je zou ze gerust zo los kunnen laten tussen de Arabieren en hun kamelen… Ze zullen het er zeker levend vanaf brengen!! (ook met duiken trouwens..).
Omdat een hele hoop mannen blijkbaar iets goed te maken hadden thuis, werden er driftig cadeaus gekocht van enkele euro’s tot wel…….. Ook met roken schijnt veel geld te verdienen te zijn. Dit inkopen was vooral voor de laatste dag. We zouden ’s middags om 16.00 uur vertrekken, wat ons nog een hele dag zon opleverde. Lekker luieren, zonnen, snorkelen en wat rondlopen.
Naar mijn mening was het eten in het restaurant van iets mindere kwaliteit, want verschillende personen hebben last gehad. Ook nog nadat we thuis waren! Ik dacht dat we andere jaren minder last hadden. De idee om ’s middags op de boot wat droge koeken te eten (zelf mee gebracht) spreekt me nog steeds aan hoewel verschillende van ons gebruik gemaakt hebben van de kookkunsten van de bemanning. Ook zij waren tevreden, hoewel je nooit weet wat je daar kan oplopen.
De idee om dit nogmaals te doen begint bij mij nu al te rijpen, maar dan toch liever met een kamergenoot…. Zonder dat knorrende geluid op de achtergrond is het moeilijk in slaap komen……..Normaal word ik ’s nachts enkele keren gewekt door luid gesnurk, en nu moet ik uit mezelf wakker worden om gaan te pissen… Erg verwarrend allemaal.
Jammer voor jou dat je er niet bij was, maar gelukkig dat jij er niet bij was. We moeten tenslotte toch over iemand kunnen praten…
Piet.
Ps: er zullen regelmatig foto’s verschijnen in de publiciteit over deze vakantie: ze zijn zeker niet allemaal echt daar gemaakt. Sommige komen uit folders en vakantiebrochures. Indien er ezels op staan, kunnen ze echt zijn, want die lopen daar overal rond. Zelfs onze boot zat er vol van.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.